در میان کردها نظرات متفاوتی پیرامون نوع دمکراسی در عفرین وجود دارد
مدل دمکراسیِ به ظاهر پایه‌ای موجود در سه استان سوری مجاور مرز ترکیه به تمامی مثبت ارزیابی نمی‌شود. شاعر و روزنامه‌نگار متولد کردستانِ سوریه، تنکزار مارینی، پیرامون نگاه انتقادی خود در این زمینه با من به گفتگو نشست. به گمان او مسئولین، نگرشی هیرارشی و تمرکزگرا دارند. «آنها تمامی کردهای سوریه را در روند تصمیم‌گیری‌های خود دخالت نمی‌دهند. به دلیل وضعیت فاجعه‌بار در استان عفرین، ما از توضیح استراتژی‌های سیاسی خود اجتناب ورزیدیم. در عوض تمرکز خود را بر پیش‌زمینه‌ها و پی‌آمدهای تجاوز ارتش ترکیه قرار دادیم. بدون حمایت ارتش اسد، کردها در عفرین جنگ را بدون شک باخته بودند.»
در گفتگو با مارینی پرسش بنیادین این بود که چرا حزب اتحاد دمکراتیک کردستان از اسد درخواست یاری کرد؟ این امر برای او یک دلیل تاریخی دارد: رژیم‌های بعد از 1962 تابعیت 150 هزار کرد را بی‌رحمانه سلب نمودند. تفرقه‌افکنی میان کردها و نفرت میان کرد و عرب، اهداف سیاسی دارند. علیرغم این‌همه سرکوب‌ اما کردها هرگز رابطه‌ی خود با رژیم اسد را قطع نکردند. حتا در همین استان‌ها هنوز نهادهای وابسته به رژیم اسد حضور و فعالیت دارند. مارینی می‌گوید برخلاف حزب کارگران (پ کا کا) در ترکیه، کردهای سوریه در پی ایجاد کشور مستقل نمی‌باشند بل خواهان نوعی فدرالیسم در شمال سوریه هستند که در آن از خودمختاری برخوردار باشند. رژیم اسد از سال‌های دهه‌ی نود همواره از پ.کا.کا حمایت کرده، حتا پس از دستگیری رهبر آنها، عبدالله اوجالان. کردهای سوریه این را فراموش نمی‌کنند. درخواست کمک از ارتش سوریه در عفرین از نگاه مارنی یک حرکت درستِ سیاسی بوده اگر به خاتمه‌ی تجاوز ارتش ترکیه بیانجامد. به تنهایی جنگیدن «تلخ‌تر بود، بسیار تلخ‌تر».
«ما تصور می‌کردیم ارتش اسد ترمزی خواهد بود در برابر ارتش تجاوزگر ترکیه و اسلامیست‌های افراطی متحد آن» که شوربختانه چنین نشد. با این حال به باور مارینی بدون یاری ارتش سوریه، جنگ در برابر ارتش ترکیه به معنی نابودی کامل کردها در عفرین بود.

جنگ ترکیه علیه کردهای سوریه نامشروع است اما جهان تنها بدان می‌نگرد
در مورد حمایت آمریکا، مارینی ناباور است. نیروهای آمریکایی در شهر «منبیج» در نزدیکی استان عفرین مستقر هستند، اما این استان چندان مورد علاقه‌ی آمریکایی‌ها نیست. اگر ترک‌ها در جهت «رُقه» یا «کوبانی» پیش می‌رفتند وضعیت بسیار فرق می‌کرد. از آنجا که آمریکایی‌ها در کوبانی و «قامشلو» مستقر هستند، با این پیش‌روی حتما مقابله می‌کردند.
هنگامی که در مورد حمایت اروپا از او می‌پرسم، به اختصار پاسخ می‌دهد: «اروپا هیچ طرح و برنامه‌ای ندارد.»
تنکزار مارینی شاعر، تاکنون 15 کتاب منتشر کرده است. او در سال 1959 در روجاوای غربی واقع در کردستان سوریه به دنیا آمد که اکنون جزء استان جزینه به شمار می‎رود و از مرز عراق چندان فاصله‌ای ندارد. او علاقه‌ی ویژه‌ای به عفرین دارد: خدمت سربازی خود را در آنجا گذرانده و دوره‌هایی هم در این استان تحصیل کرده است. به جز آن در دانشگاه‌های دمشق و حلب نیز درس خوانده و از سال 1986 برای ادامه‌ی تحصیل به آلمان آمده و از جمله در دانشگاه‌های براونشوایگ و هانوفر، «روزنامه‌نگاری» خوانده است. از 1997 تا 2007 در رادیو فلورا فعالیت داشته و هم‌زمان، برنامه‌های فرهنگی متعددی را مدیریت و اجرا نموده که از آن جمله می‌توان «روزهای فرهنگ کردی»، «هنر، فرهنگ، موسیقی» و «شهرمن رنگارنگ است» را نام برد.
او اکنون به عنوان مددکار اجتماعی و مترجم در فرمانداری هانوفر مشغول به کار است. یکی از کتاب‌های شعر او با نام «درخشش مِه» به زبان آلمانی نیز انتشار یافته است.